მთელი ცხოვრება ძიებაა. მუდმივად რაღაცას ვეძებთ. ვეძებთ პასუხებს, მიზეზებს, საწყისებს, საკუთარ თავს. როდესაც გვგონია, რომ რაღაცა ვიპოვეთ, მაშინვე ვხვდებით, რომ უფრო მეტი რამ არის მოსაძებნი. გვგონია, მყარად დავდგით ფეხი, მაგრამ მეორე წამს ვიძირებით გაურკვევლობის მორევში და ეს ყველაფერი ერთ უცნაურ თამაშს ემსგავსება, სადაც პატარა მიწის ნაგლეჯები, რომლებზეც ცალ ფეხს დგამ, მაშინვე იშლება და მუდმივად უნდა გადახტე ერთიდან მეორეზე, თორემ ჩავარდები სიცარიელეში და უსასრულო აბსურდში. ახლა რაღაცეებს ვბოდიალობ, მიყვარს ხოლმე ასეთი წაფანტაზიორება და საკუთარ თავთან თამაში. ახლა წვიმდა, სულ რაღაც 15 წუთის წინ. ბოლო დღეებში გამუდმებით წვიმს. მიყვარს წვიმა და წეღან, როცა ჯერ კიდევ ქვიმდა, ფანჯარა გამოვაღე და ვუყურებდი წვიმას, ვსუნთქავდი სუფთა ჰაერს. ქუჩა ცარიელი იყო, ხანდახან მანქანა ჩაივლიდა ტრასაზე. წვიმა ყოველთვის სასიამოვნო შეგრძნებებს იწვევს - იმ ემოციებს, რომელიც ადრე განმიცდია წვიმაში. რა დონის რომანტიკოსი უნდა იყო, რომ ამ ატმოსფერულ მოვლენაში, ამ ნალექში, სიხარულის და სიყვარულის მიზეზი ეძებო. ვგიჟდები ქვიშხეთის წვიმაზე - ამ დროს თბილად ვიფუთნები, თან აუცილებლად ღამეა და გარეთ ვსეირნობ სხვებთან ერთად. წვიმა ადამიანებს სიგიჟეებისაკენ უბიძგებს: შეიძლება წვიმის დროს უეცრად შენს გვერდით მყოფ ადამიანს აკოცო მისდამი სიყვარულის გრძნობა გაგიჩნდეს, მის გარდა არავინ გინდოდეს იმწუთას. მინდა, ვიყო შეყვარებული. მინდა, მასთან ერთად ვისეირნო წვიმაში. მინდა, დაუმორჩილებელი ენერგიით ვიყო სავსე და იგი მამოძრავებდეს. სიყვარული მინდა, მწყურია, ვითხოვ, მჭირდება. უკვე რამდენიმე თვეა უსიყვარულოდ დავაბიჯებ - დაახლოებით სექტემბრის მერე. თვეებში რომ გადავთვალო, დაახლოებით რვა თვე გამოდის - ძალიან ბევრია.
Abonnieren
Kommentare zum Post (Atom)
0 მოსაზრება:
Kommentar veröffentlichen