სანამ მიგდებული მქონდა აქაურობა, ბევრი რამ მოხდა.
პირველ რიგში, ის, რომ შეყვარებულს დავშორდი.
აზრი არა აქვს ამ თემაზე ლაპარაკს, უკვე ჩავლილი თემაა.
26 მაისს ჩემს მეგობარს ქორწილი ჰქონდა და ძალიან კარგი იყო.
არაჩვეულებრივი ადამიანია და მიხარია, რომ ბედნიერია.
ჩემი სხვა მეგობარი 3 თვის ფეხმძიმეა. ჩემი მეგობრის ცოლი სექტემბერში მეორე ბავშვს აჩენს.
მოკლედ, გარშემო ძირითადად სულ კარგი ამბებია და შესაბამისად, მეც პოზიტიური განწყობა მაქვს.
წესით უახლოეს ხანებში მუშაობა უნდა დავიწყო და ესეც მმატებს სტიმულს.
კიდევ 1 სიახლეა, რომელზეც ჯერ ძალიან ვიწრო წრეში ვსაუბრობ და ამჯერად არ გავამხელ :P
ვრწმუნდები, რომ გამოუსწორებელი ოპტიმისტი ვარ. რაც არ უნდა ცუდი რაღაცეები ხდებოდეს ჩემთან და სხვებთან,
მაინც იმედიანად ვარ ხოლმე, სულით არ ვეცემი. ბოლო თვენახევარში ისეთი დღეებიც მქონდა, როცა მთელი დღე სახლში გამიტარებია, კომპთან ვიჯექი და მერე დილას დაძინებული საღამოს ვიღვიძებდი... რამდენჯერმე დეპრესიის შეტევაც მქონდა და არაფერი მინდოდა ლოგინში გდების გარდა, მაგრამ ამ სიტუაციიდანაც გამოვძვერი.
ჰო, პოსტის სათაურს რაც შეეხება, ზუსტად ისეთ მომენანქოლიურო-მოსენტიმენტალურო განწყობაზე ვარ, Radiohead-ის ამ სიმღერაში რომ იგრძნობა.