აპათია
1 თვეზე მეტია, აღარაფერი დამიწერია აქ. ზოგისთვის ეს ძალიან დიდი დროა, მაგრამ ჩემთვის ძირითადად უღიმღამოდ ჩაიარა. იყო რამდენიმე ნათელი დღე, მაგრამ ისინი არ იყო საკმარისი განწყობის შესაქმნელად.
სამსახურში ერთფეროვნებაა. ახალი წლის მერეც თუ ასე იქნა, წამოვალ იქიდან და უფრო საინტერესო სამუშაოს ვიპოვი. თითქოს ფოტოგრაფიის კურსებზეც მინდოდა მისვლა, მაგრამ რაღაცნაირად მეზარება, ფეხს ვითრევ. არადა, დარწმუნებული ვარ, ძალიან გამახალისებდა და ჩემს შემოქმედებით მხარესაც ნაწილობრივ მაინც განვახორციელებდი.
ახლა ვზივარ აქ და გეწუწუნებით, როცა შემიძლია, ყველაფერი ისე იყოს, როგორც მინდა.
რა მიშლის ამაში ხელს? რა და სტიმულის უქონლობა. დიდი ხანია, ეს მდგომარეობა მიგრძელდება. აი, ისევ ვწუწუნებ. მორჩა, აქ ვწყვეტ, ძალიან მომაბეზრებელია სხვისი წუწუნის კითხვა.
ის, ვისშიც ნამდვილად მიმართლებს, მეგობრებია. მათ გარეშე საერთოდ არ ექნებოდა რამეს აზრი. იმის ცოდნა, რომ ვიღაცას ვუყვარვარ, ვადარდებ და ყველაფრის თანაზიარია, შვებას მგვრის. რაც უნდა ცუდად ვიყო, მეგობრობაზე მაინც არასოდეს აისახება ეს.
ზამთარი მიახლოვდება და როგორც ჩანს, ამ ზამთრის გადაგორება მარტოდმარტო მომიწევს. არაუშავს, ჩემს ქუჩაზეც მოვა გაზაფხული :)
Abonnieren
Posts (Atom)
