69 იმიტომ, რომ სამოცდამეცხრე პოსტია ბლოგზე :)
საწუწუნოდ მოვედი.
უკმაყოფილო ვარ საკუთარი თავით. სამი თვეა, რაც უმუშევარი ვარ და ეს დრო მხოლოდ გართობასა და ლაზღანდარობაში გავატარე. ისედაც ძალიან ზარმაცი ვარ და ამ სიტუაციამ უფრო "შემიწყო" ხელი ამ თვისების სრულ დემონსტრირებაში.
არ მომწონს ასეთი ცხოვრება, ხშირად ვფიქრობ ამაზე, მაგრამ როგორც ჩანს, არასაკმარისად საიმისოდ, რომ რეალური გადაწყვეტილებები მივიღო და გავყოჩაღდე. დრო ძალიან სწრაფად გადის და არაფერ ფასეულს არ ვქმნი.
მიუხედავად იმისა, რომ წესით ყველანაირი სამუშაო მისაღები და სასურველი უნდა იყოს ამ ყბადაღებული მსოფლიო ეკონომიკური კრიზისის და ქართული ქრონიკული (ყველანაირი) კრიზისის ფონზე, მაინც ამაღლებული მოთხოვნები მაქვს და მინდა, კრეატიული და საინტერესო სამსახური მქონდეს. ისეთი, რომელშიც საკუთარ თავს ნაწილობრივ მაინც ვარეალიზებ. არ მაქვს პრეტენზია მაღალ ხელფასზე, იყოს თუნდაც 300-400 ლარი. ახლა ვზივარ და ამ ყველაფერზე ვწერ, იმის მაგივრად, დავრბოდე და ვეძებდე სასურველ სამსახურს. სირცხვილია, 25 წლის ვარ და სამი თვეა უმუშევარი დავდივარ. დედაჩემის ხარჯზე ვცხოვრობ ამხელა ვირი. ერთ-ერთი ყველაზე ცუდი რამ, რასაც ვაკეთებ - დროის ფლანგვაა. შემეძლო, ამდენი თავისუფალი დრო თავისუფლად გამომეყენებინა სწავლისთვის, ვარჯიშისთვის ან რაიმე პროდუქტიული საქმიანობისთვის.
მორჩა, აღარ მინდა წუწუნი. დღევანდელი ნორმა ამოწურულია.
სხვა მხრივ ყველაფერი კარგადაა. მყავს არაჩვეულებრივი მეგობრები და ადამიანი, რომელთან ურთიერთობაც მთელი გულით მიხარია. ეს ნათელი მომენტები რომ არა, აქამდე ალბათ ჭკუიდან გადავიდოდი.
ჰოდა, ბოლოს საკუთარ თავს მივმართავ: ჩემო თავო, ნუ ხარ ასეთი ზარმაცი, უსაქმური და ბედოვლათი, თორემ წლები ძალიან მალე გაივლის და ხელში არარაობა შეგრჩება. ოე-ოე, აზრზე მოდი!