ადამიანის ტვინი ისეა მოწყობილი, რომ მუდმივად მომავალზე ფიქრობს, სულ რაღაცას გეგმავს, ყოველთვის წინასწარ უნდა, განსაზღვროს, რა იქნება 1 დღის, 1 კვირის, 1 თვის, 1 წლის და თუნდაც 5 წლის მერე. ერთი მხრივ სულაც არაა ცუდი თვისება. თითქოს ეს ყველაფერი უფრო ორგანიზებულს და მობილიზებულს გხდის, მაგრამ ცოტა უფრო ახლოდან თუ შევხედავთ, მივხვდებით, რომ მომავალზე ბევრი ფიქრი საშინელ სტრესში გვაგდებს. არსებობს ერთადერთი ჭეშმარიტი დასკვნა, რომელზეც ვერავინ იდავებს - არაფერია მუდმივი და უცვლელი. ყველაფერი საშინლად წარმავალი, მსხვრევადი, არამდგრადი და ილუზორულია. ისიც კი, რაც ხელშესახები და მძაფრად შეგრძნებადია, მეორე წამს მირაჟი აღმოჩნდება ხოლმე. რა გვიცავს ნიჰილიზმისგან? ალბათ რწმენა. დარწმუნებულობა იმაში, რომ არსებობს ღმერთი - ვისაც როგორ გვესმის და როგორ ვგრძნობთ მას. თუ გვჯერა იმისი, რომ არსებობს უდიდესი ძალა, რომლის ნებაც უზენაესია (ანუ ღმერთი), მაშინ აღარ არის ძნელი, გვწამდეს საკუთარი არსებობის უსასრულობის. აქედან გამომდინარე უფრო მარტივი ხდება მატერიაზე და არამდგრად რაღაცეებზე ამაღლება და მათი გადალახვა. თუ გავაცნობიერებთ იმას, რომ ბედნიერება და ამასთანავე უბედურება, ჯანმრთელობა და ავადმყოფობა და ყველა ურთიერთსაპირისპირო რამ არაა მუდმივი და შეიძლება ყოველწამიერად დამთავრდეს ან დაიწყოს, მაშინ უფრო მეტ სიამოვნებას მივიღებთ არსებობისგან. იმ დროს, როცა ცხოვრობ დღევანდელი დღით ანუ Carpe Diem-ის პრინციპით და ამასთანავე ყველაფრისთვის მზად ხარ, სიამოვნების მიღება ცხოვრებისგან და სხვა ადამიანებისგან უფრო ადვილია. და ასევე ადვილია სხვებითვის სიამოვნების მინიჭება.
ამ ყველაფერზე ბევრს ვფიქრობ და ვცდილობ, ეს პრინციპი ბოლომდე გავატარო ცხოვრებაში. წვრილმანების გამო უამრავ დროს, ნერვებს, ენერგიას და ფულს ვხარჯავთ, თუმცა საბოლოო ჯამში ყველაფერი წარმავალია სიყვარულის, სითბოს, ერთმანეთის მიმართ გამოხატული დადებითი ენერგიის გარდა.