აი, დადგა ის დღე, როდესაც აქაურობისთვის შესაბამისი განწყობა და დრო მოვძებნე.
მე და ჩემი ძმა უკვე თვეზე მეტია, მარტო ვცხოვრობთ. კვირაში რამდენჯერმე დედა და მამა მოდიან ხოლმე და დაგვხედავენ. როცა ხედავენ, რომ ჯერ არ დაგვიხოცავს ერთმანეთი, მშვიდდებიან :)) გიორგი ხანდახან მართლაც ისე მიშლის ნერვებს, ლამისაა დანით გამოვეკიდო. ის 23-საა, მე - 25-ს, მაგრამ მაინც იგივენაირად ვჩხუბობთ, როგორც ადრე. რა თქმა უნდა, ახლა სხვა მიზეზები გვაქვს, მაგრამ საკითხის არსი ამით არ იცვლება. ახლა იუმორით ვწერ ამაზე, მაგრამ ხანდახან ისე ვმწარდები, ლამის ცხარე ცრემლებით ვიტირო. მოკლედ, ჩემს ძმასთან ერთად მშობლების გარეშე ცხოვრებასაც საკმაოდ ბევრი პრობლემა მოჰყვა, მაგრამ მაინც ასე მირჩევნია.
ამ პერიოდში სამსახურში ნეგატიური ცვლილებები მოხდა. 2 თვეა, რაც ჩვენი ოფისი დახურეს და ჯერ ისიც არ იციან, როდის განაახლებენ მუშაობას. სადაც ვიყავით, ის ადგილი სხვაზე გაქირავდა ჯერ კიდევ დეკემბერში და ახლა მხოლოდ ვირტუალურად ვარსებობთ. საკმაოდ დიდი კაპიტალი არის ჩადებული და იმიტომაც აჯდებიან ფულს. უხელფასო და უვადო შვებულებაში ვარ. ამწუთას დედაჩემის ფულით ვცხოვრობ. სანამ საკუთარ ხელფასზე მოვახერხებ ცხოვრებას, იქამდე დამეხმარება. წლის ბოლომდე მეყოფა ის თანხა და მაგ დროისთვის უკვე მყარად უნდა დავდგე ფეხზე.
ეს პოსტი ძალიან გრძელი და მომაბეზრებელი რომ არ გამოვიდეს, აქ შევწყვეტ წერას და შემდეგ ნაწერში უკვე გერმანიის და ჩეხეთის ამბებს მოგიყვებით. გარდა ამისა, 6-ში დაბადების დღე მქონდა და ამაზეც დავწერ ორიოდე სიტყვას.