ერთი ჩვეულებრივი კვირადღე

დილიდან ქარი ქრის და მთელი ქალაქი მტვრითაა სავსე.
კვირადღე გამოძინების, დასვენების და უსაქმობის დღეა.
მე მაინც ვერ მოვახერხე გამოძინება, დილას საქმეზე წავედი.
დღეს ბებიას გარდაცვალებიდან 1 წელი შესრულდა...
ცოტა ხანში სასაფლაოზე მივდივართ. ჯერაც ვერ ვაცნობიერებ, რომ ბებია
აღარ არის. ამ დროის მანძილზე ბევრჯერ დამესიზმრა, მისი ხმა ხშირად მახსენდება
და ბევრ რამეზე მწყდება გული.

სინანული

უკმაყოფილო ვარ იმ ცხოვრებით, რაც ახლა მაქვს. ვნანობ იმას, რომ ბევრი შესაძლებლობა არ გამოვიყენე. საკუთარ თავს არ შევეწინააღმდეგე მაშინ, როცა არასწორად ვიქცეოდი. ვერ დავძლიე სიზარმაცე, რომელიც ყველაფერში ხელს მიშლიდა. არადა, სკოლაში ბეჯითი მოსწავლე ვიყავი. მაშინ ყველას ეგონა, რომ მუდმივად ასეთად დავრჩებოდი. ინსტიტუტში გავზარმაცდი. პირველ და მეორე კურსზე კიდევ არა მიშავდა, მაგრამ მერე ავუშვი. უბრალოდ ფეხებზე დავიკიდე სწავლა. ეს მარტო ჩემი ბრალი არ ყოფილა. ძალიან მოუწესრიგებელი სასწავლო პროცესი გვქონდა, ფაქტიურად ექსპერიმენტები ტარდებოდა ჩვენს ჯგუფზე. ისეთი სალექციო კურსები იკითხებოდა, რომელიც არასოდეს წაუკითხავთ ჩვენამდე და ზოგი მას მერეც აღარავისთვის წაუკითხავთ :D მოკლედ, ბევრი რომ არ გავაგრძელო, უამრავი სხვა ფაქტორი არსებობდა, რომელმაც სწავლის სურვილი დამიქვეითა და თითქმის ჩამიკლა კიდეც. ერთი რამ დარწმუნებით შემიძლია ვთქვა: უმაღლესი განათლების სისტემა საქართველოში ძალიან სუსტია და თითქმის ყველანაირ ენთუზიაზმს კლავს სწავლას მოწყურებულ ახალგაზრდებში :D
ამ თემაზე საუბარს მოვრჩები. ჰოდა, ბევრ რამეს ვნანობ-მეთქი. არ მინდა, უშედეგო იყოს ეს სინანული. მთელი ჩემი ნებისყოფა უნდა მოვიკრიბო და ამ სამ საკითხს თავი უნდა მოვაბა: ინგლისურის და ფოტოგრაფიის კურსებზე მივიდე, მანქანის ტარება ვისწავლო. პროგრამა მინიმუმი შეგდენილია. მისი შესრულების შემთხვევაში შემდეგი ინსტრუქციებიც მექნება.

აგვისტოს მოვლენები და ჩემი განწყობა


ბოლო ერთი თვის მოვლენებმა ძალიან გადამღალა. გარშემო საშინელი დაძაბულობა იყო. ხალხი სრულ ისტერიაში და სასოწარკვეთაში ჩავარდა. მერე რაღაც კონცერტებით და ტაშ-ფანდურით თვალებში ნაცარი მოგვაყარეს, დაგვაჯერეს, რომ მთელი მსოფლიო ჩვენს გვერდით დგას და არავის მისცემს ჩვენი დაჩაგვრის უფლებას. მეზიზღება პოლიტიკა და ყველა ის ბინძური ინტრიგა, რაც მას ახლავს. მეზიზღება ყველანაირი ომი! მეზიზღება პოლიტიკოსები, რომლებიც მაღალფარდოვანი სიტყვებით ხალხის გაბრუებას ცდილობენ და სინამდვილეში საკუთარ ტყავზე და ტრაკზე ზრუნავენ. მეზიზღება ის მდგომარეობა, რომელშიც საქართველო ჩავარდა. მეზიზღება ის ფსევდოპატრიოტიზმი და მილიტარისტული სულისკვეთება, რომლის გამოც ამდენი ადამიანი დაიღუპა და სამწუხაროდ კიდევ დაიღუპება.
მინდა, ვიცხოვრო საქართველოში და არ მაიძულონ სხვაგან გაქცევა. მინდა, თავი ადამიანად ვიგრძნო და ვიცოდე, რომ დაცული ვარ და ჩემი აზრი რაღაცას წარმოადგენს. ჯერ-ჯერობით ძალიან პესიმისტურად ვუყურებ ჩვენს მომავალს. თითქოს არ არსებობს საყრდენი და აქ, უპირველეს ყოვლისა, მორალურ-ფასეულობით საყრდენს ვგულისხმობ.

&~&~&



სიმღერა, რომელიც ჩემს ბოლოდროინდელ განწყობას გამოხატავს:

I want you the right way
I want you, but i want you to want me too
Want you to want me baby
Just like i want you
I'll give you all the love i want in return
But half a love is all i feel, sweet darling
It's too bad, it's just too sad
You don't want me no more
But i'm gonna change your mind
Some way, somehow
I want you the right way
I want you, but i want you to want me too
Want you to want me baby
Just like i want you
One way love is just a fantasy
To share is precious, pure and fair
Don't play with something you should cherish for life
Oh baby, don't you wanna care?
Ain't it lonely out there?
I want you the right way
I want you, but i want you to want me too
Want you to want me baby
Just like i want youI want you the right way
I want you, but i want you to want me too
Want you to want me baby
Just like i want you
I want you, the right way
Want me, baby
Don't play with something
You should cherish for life.

~@~@~@~

პრინციპში, ყველაფერი ნორმალურადაა, მაგრამ მაინც უკმაყოფილო ვარ რაღაცეებით. როგორც საკუთარ თავში, ისე ჩემს გარშემოც.
ხვალ ორშაბათია და ცოტა მეზარება დილას ადგომა, სამსახურში წასვლა და ა.შ. თუმცა მეორე მხრიდან რომ ვუყურებ, მიხარია, რომ ვმუშაობ და მწყობრში ვარ :)
ახლა წერის ხასიათზე არ ვარ და სჯობს, წავიდე და დავიძინო.
როცა რამე საინტერესო მოხდება, მოვალ და გაგიზიარებთ :)

ანესთეზია


ყველაფერი, რაც გვამახსოვრდება, ან ტკივილთანაა კავშირში ან - ბედნიერებასთან.
ბედნიერების წილი ყოველთვის ნაკლებია ტკივილთან შეფარდებაში.
ანუ გამოდის, რომ ძირითადად გვტკივა.
ჰოდა, ერთი სასარგებლო რჩევა - თან ატარეთ გამაყუჩებელი
და ერთი შპრიცი, რომ დროულად ჩაიტაროთ ადგილობრივი ანესთეზია.
ამ ნაწერის კითხვისას ბუნებრივად გიჩნდებათ კითხვა, ხომ არ გავგიჟდი.
არა, სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ :)

ამბივალენტურად ვარ. ურთიერთსაპირისპირო შეგრძნებები ერთდროულად მეუფლება.
ეს მდგომარეობა გარდამავალი პერიოდის მახასიათებელია.

ახლა უკვე მართლა წავალ და დავიძინებ. წეღან მივდიოდი, მაგრამ უცებ წერის სურვილმა წამომიარა.
დროებით...

დუღილის ტემპერატურა

ვგრძნობ, როგორ ვდუღვარ შინაგანად. სიცხე არ მაქვს.
ყველაფერი ფუთფუთებს და ბორგავს. სრული ქაოსია.
ასე მგონია, მთელი უნივერსი ჩემს შიგნითაა მოქცეული.
უამრავი გზააბნეული ნაწილაკი, რომელიც უგზო-უკვლოდ მოძრაობს.
არ ვარ ღმერთი, რომ ერთი ხელის დაქნევით ყველაფერი მოვაწესრიგო
და თავის კალაპოტს დავუბრუნო.
თავისითაც დალაგდებიან, მაგრამ არ ვიცი, როგორ პოზიციებს დაიჭერენ.
უსიამოვნო შეგრძნებაა, მაგრამ არის ერთი პლიუსი - ვგრძნობ, რომ ვარსებობ.
ეს ქაოსი ჩემში იმდენად შეგრძნებადია, რომ ჩემს არსებობას ასი პროცენტით ადასტურებს.

ძალიან მეძინება. ხვალ სამსახურიდან კიდევ დავწერ რაღაცეებს.
დროებით :)

სანუკვარ ოცნებათაგან ერთ-ერთი :)

თინეიჯერობის პერიოდიდან მოყოლებული, სულ მინდა, ვიმოგზაურო.
ნაწილობრივ გამომივიდა. 1 წელი გერმანიაში ვცხოვრობდი და იქ ყოფნის მანძილზე

ქვეყნის შიგნითაც ბევრი ვიხეტიალე და ევროპის 6 ქვეყანაშიც ვიყავი.
თუმცა ეს მაინც დაგეგმილი ტურები იყო, მე კი სპონტანურობა მირჩევნია.
ზოგჯერ, როცა ცუდ ხასიათზე ვიყავი და არავის დანახვა არ მინდოდა, წარმოვიდგენდი, რომ ჩემი მანქანა მყავდა. ჰოდა, ამ მანქანაში ვალაგებდი ბარგი-ბარხანას და წავიდოდი სამოგზაუროდ. სრულიად მარტო. ფულიც საჭირო კომპონენტი იყო, რაღა თქმა უნდა.
ახლაც წამომივლის ხოლმე ხეტიალის სურვილი, მაგრამ არაფერს ვაკეთებ მისთვის

ხორცის შესასხმელად. ყოფითი პრობლემები აქაც უაზროდ გამოეჩხირება ხოლმე:
ხელფასის არასაკმარისი ოდენობა, დამოუკიდებლობის დაბალი ხარისხი, სხვადასხვა რისკები და რაც მთავარია, 1 ან რამდენიმე ჩემი ჭკუის ადამიანი.
და მაინც, მჯერა, რომ ოდესმე და იმედია, არა ღრმა სიბერეში, ამ ყველაფერს რეალობად ვაქცევ. შეგიძლიათ, შემომიერთდეთ :) როგორც კი ხელფასი გამეზრდება საიმისოდ, რომ ცოტ-ცოტა გადავდო, ფულის შეგროვებას დავიწყებ.


პ.ს. ამდენ რაღაცას ვგეგმავ და ის ანდაზა გამახსენდა: კაცი ბჭობდა, ღმერთი იცინოდაო. მაინც იმედი მაქვს, ღმერთი ამ შემთხვევაში მაინც დარჩება მოწოდების სიმაღლეზე და სერიოზულ გამომეტყველებას მედგრად შეინარჩუნებს :D

მადლობა, ნუცი!


არაჩვეულებრივი ადამიანი ხარ!
უდიდეს ბედნიერებას იმსახურებ და ვიცი, აუცილებლად ასე იქნება :)
ჩვენ ერთმანეთის თერაპევტები ვართ :D
და კიდევ, ტელეპათია ;)

იმ კლუბის იდეა შენგან მოდის და იცოდე, თავი უნდა მოვაბათ :)))
ახლა წარმოვიდგინე და რა მაგარი იქნება :D
ლავ იუ :*:*:*

Status Quo აღდგა

დიდი ხანია, აღარაფერი დამიწერია. ამასობაში ძალიან ბევრი რამ მოხდა.
ომზე არაფრის თქმა არ მინდა, უკვე ყველაფერი ითქვა.
უბრალოდ იმას ვიტყვი, რომ ყველანაირი ომი მეზიზღება და ყოველთვის წინააღმდეგი ვიქნები.

ჩემშიც არეულობა იყო, მაგრამ სტატუს ქვო ნელ-ნელა დგება.
მიკვირს, როგორ ვახერხებ ამდენი რაღაცის გადახარშვას და ხალისის შენარჩუნებას.
სადამდე მეყოფა ეს რესურსები, არ ვიცი და ახლა არც მაინტერესებს.

დავბრუნდები. როცა წერა ამიტანს, ისევ მოვალ :D

მიეცი შანსი მშვიდობას, სიყვარულს, თავისუფლებას!

მიეცი შანსი მშვიდობას, სიყვარულს, თავისუფლებას!

ახლა აქაა

hit counter

Total Pageviews

მთვლელი