ადამიანის ტვინი ისეა მოწყობილი, რომ მუდმივად მომავალზე ფიქრობს, სულ რაღაცას გეგმავს, ყოველთვის წინასწარ უნდა, განსაზღვროს, რა იქნება 1 დღის, 1 კვირის, 1 თვის, 1 წლის და თუნდაც 5 წლის მერე. ერთი მხრივ სულაც არაა ცუდი თვისება. თითქოს ეს ყველაფერი უფრო ორგანიზებულს და მობილიზებულს გხდის, მაგრამ ცოტა უფრო ახლოდან თუ შევხედავთ, მივხვდებით, რომ მომავალზე ბევრი ფიქრი საშინელ სტრესში გვაგდებს. არსებობს ერთადერთი ჭეშმარიტი დასკვნა, რომელზეც ვერავინ იდავებს - არაფერია მუდმივი და უცვლელი. ყველაფერი საშინლად წარმავალი, მსხვრევადი, არამდგრადი და ილუზორულია. ისიც კი, რაც ხელშესახები და მძაფრად შეგრძნებადია, მეორე წამს მირაჟი აღმოჩნდება ხოლმე. რა გვიცავს ნიჰილიზმისგან? ალბათ რწმენა. დარწმუნებულობა იმაში, რომ არსებობს ღმერთი - ვისაც როგორ გვესმის და როგორ ვგრძნობთ მას. თუ გვჯერა იმისი, რომ არსებობს უდიდესი ძალა, რომლის ნებაც უზენაესია (ანუ ღმერთი), მაშინ აღარ არის ძნელი, გვწამდეს საკუთარი არსებობის უსასრულობის. აქედან გამომდინარე უფრო მარტივი ხდება მატერიაზე და არამდგრად რაღაცეებზე ამაღლება და მათი გადალახვა. თუ გავაცნობიერებთ იმას, რომ ბედნიერება და ამასთანავე უბედურება, ჯანმრთელობა და ავადმყოფობა და ყველა ურთიერთსაპირისპირო რამ არაა მუდმივი და შეიძლება ყოველწამიერად დამთავრდეს ან დაიწყოს, მაშინ უფრო მეტ სიამოვნებას მივიღებთ არსებობისგან. იმ დროს, როცა ცხოვრობ დღევანდელი დღით ანუ Carpe Diem-ის პრინციპით და ამასთანავე ყველაფრისთვის მზად ხარ, სიამოვნების მიღება ცხოვრებისგან და სხვა ადამიანებისგან უფრო ადვილია. და ასევე ადვილია სხვებითვის სიამოვნების მინიჭება.
ამ ყველაფერზე ბევრს ვფიქრობ და ვცდილობ, ეს პრინციპი ბოლომდე გავატარო ცხოვრებაში. წვრილმანების გამო უამრავ დროს, ნერვებს, ენერგიას და ფულს ვხარჯავთ, თუმცა საბოლოო ჯამში ყველაფერი წარმავალია სიყვარულის, სითბოს, ერთმანეთის მიმართ გამოხატული დადებითი ენერგიის გარდა.

აი, დადგა ის დღე, როდესაც აქაურობისთვის შესაბამისი განწყობა და დრო მოვძებნე.
მე და ჩემი ძმა უკვე თვეზე მეტია, მარტო ვცხოვრობთ. კვირაში რამდენჯერმე დედა და მამა მოდიან ხოლმე და დაგვხედავენ. როცა ხედავენ, რომ ჯერ არ დაგვიხოცავს ერთმანეთი, მშვიდდებიან :)) გიორგი ხანდახან მართლაც ისე მიშლის ნერვებს, ლამისაა დანით გამოვეკიდო. ის 23-საა, მე - 25-ს, მაგრამ მაინც იგივენაირად ვჩხუბობთ, როგორც ადრე. რა თქმა უნდა, ახლა სხვა მიზეზები გვაქვს, მაგრამ საკითხის არსი ამით არ იცვლება. ახლა იუმორით ვწერ ამაზე, მაგრამ ხანდახან ისე ვმწარდები, ლამის ცხარე ცრემლებით ვიტირო. მოკლედ, ჩემს ძმასთან ერთად მშობლების გარეშე ცხოვრებასაც საკმაოდ ბევრი პრობლემა მოჰყვა, მაგრამ მაინც ასე მირჩევნია.
ამ პერიოდში სამსახურში ნეგატიური ცვლილებები მოხდა. 2 თვეა, რაც ჩვენი ოფისი დახურეს და ჯერ ისიც არ იციან, როდის განაახლებენ მუშაობას. სადაც ვიყავით, ის ადგილი სხვაზე გაქირავდა ჯერ კიდევ დეკემბერში და ახლა მხოლოდ ვირტუალურად ვარსებობთ. საკმაოდ დიდი კაპიტალი არის ჩადებული და იმიტომაც აჯდებიან ფულს. უხელფასო და უვადო შვებულებაში ვარ. ამწუთას დედაჩემის ფულით ვცხოვრობ. სანამ საკუთარ ხელფასზე მოვახერხებ ცხოვრებას, იქამდე დამეხმარება. წლის ბოლომდე მეყოფა ის თანხა და მაგ დროისთვის უკვე მყარად უნდა დავდგე ფეხზე.
ეს პოსტი ძალიან გრძელი და მომაბეზრებელი რომ არ გამოვიდეს, აქ შევწყვეტ წერას და შემდეგ ნაწერში უკვე გერმანიის და ჩეხეთის ამბებს მოგიყვებით. გარდა ამისა, 6-ში დაბადების დღე მქონდა და ამაზეც დავწერ ორიოდე სიტყვას.