20 დეკემბრიდან მე და ჩემი ძმა მარტო ვიცხოვრებთ. დედაჩემმა ცალკე გადასვლა გადაწყვიტა. გამოდის, რომ დამოუკიდებელ ცხოვრებას ვიწყებთ და ახლა მეტი პასუხისმგებლობა დაგვეკისრება. უფრო მეტად მიხარია, ვიდრე მწყინს. ყოველთვის მინდოდა მარტო ცხოვრება და ახლა ფაქტიურად ასეც იქნება. ჩემი დღის განრიგი ისედაც ჩემზე იყო დამოკიდებული და ახლა უკვე მეშინია, რომ გვიან დაძინებას ვეღარ ავცდები. ამისთვის საჭიროა სწორად დავგეგმო მთელი დღე. ერთი რამ, რაც დიდი პლიუსია, ისაა, რომ როცა და რამდენი ხნითაც მინდა, იმდენი ხნით მოვიყვან მეგობრებს :) დაბადების დღესაც სავარაუდოდ სახლში გადავიხდი. ფაქტიურად ყველაფერზე მე მომიწევს ზრუნვა, მაგრამ სახლის დალაგებაზე ერთი ქალი გვეხმარებოდა და ალბათ კვირაში ერთხელ მოვიყვანთ-ხოლმე. ყველანაირი სიახლისთვის მზად ვარ და რატომღაც მიხარია :)

ბევრი რამ მომხდარა ჩემს ცხოვრებაში, რაზეც გული მწყდება, მაგრამ ყველაფერს ალბათ ზუსტად ისევე გავაკეთებდი, როგორც ვქენი. იმიტომ არა, რომ ჯიუტი ან ქედმაღალი ვარ (ეს თვისებებიც მაქვს რაღაც დოზებში, რა თქმა უნდა). იმიტომ არ შევცვლიდი, რომ ყველა ამ შეცდომის დაშვების გარეშე არ ვიქნებოდი ის, ვინც ახლა ვარ და ვიქნებოდი სრულიად სხვა ადამიანი. უკეთესი თუ უარესი, ამას არსებითი მნიშვნელობა არც აქვს. ბედნიერებაა, რომ იდეალური ადამიანები არ არსებობენ. ასე ხომ უინტერესო იქნებოდა ცხოვრება. ბარიერები და პრობლემები სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანია. მათ გარეშე უხერხემლო არსებები ვიქნებით ყოველგვარი იმუნიტეტის გარეშე. ყოველი შეცდომა და ზოგადად, ყველა მოვლენა, რაღაცნაირად აისახება ჩვენზე. რაღაც მომენტში ბედისწერისაც მჯერა. თუ გნებავთ, უვიცობაში ჩამომართვით. რაღაცა არსებობს :D

არ გავმქრალვარ, უბრალოდ არ დამიწერია. იმიტომ, არა, რომ არ მეწერინებოდა. არც იმიტომ, რომ მეზარებოდა. არც იმიტომ, რომ დრო ვერ გამოვნახე. არც იმიტომ, რომ ცვლილებები არ ყოფილა. პირიქით, ბევრი რამ შეიცვალა. ძირითადად პოზიტიური მოვლენები იყო. პრინციპში აქტიური დღეები მქონდა. ვმუშაობდი, მეგობრებს ვნახულობდი, რაღაც საქმეებზე დავრბოდი... ამ პერიოდში სიღნაღშიც გავისეირნე, კახურ ქორწილშიც მოვხვდი და სტრიპტიზ-ბარსაც ვეწვიე :D თანაც ეს ყველაფერი სხვათა შორის ერთი და იგივე დღეს მოხდა. კიდევ იყო ბევრი სასიამოვნო საღამო მარისთან, ნუცასთან, თაკასთან, ქეთისთან, დეასთან, ნუცისთან და სხვებთან ერთად. ახლა ყველაფრის ჩამოთვლას აზრიც არ ექნება. უახლესი ამბებით გავაგრძელებ. სამშაბათს პრაღაში მივფრინავ დედასთან და ძმასთან ერთად :) იქიდან გერმანიაშიც ვაპირებთ ჩასვლას. ერთი კვირით სრულიად ვწყდები აქაურობას! იმ დღეს ჩემს ერთ მეგობარს ველაპარაკებოდი სკაიპში და მაშინ პირველად მოხვდა ჩემს ბლოგზე. იმას რომ არ ეთქვა, ვერც ვხვდებოდი იმას, რომ ჩემი ოცნება მოგზაურობაზე ასე სწრაფად ასრულდა :) ცხვირწინ მქონდა ეს ყველაფერი და ვერ ვაცნობიერებდი. ალბათ სხვა რამეებშიც ასეა. ბევრი რამ, რასაც ვნატრობ, უკვე მაქვს, მაგრამ ხშირად ვერ ვხედავ. იქნებ უფრო ფართოდ უნდა გავახილო თვალები? ჰო, ნამდვილად ასეა. ერთი, რაც ყველაზე მეტად მიხარია, მეგობრებია და საერთოდ, ურთიერთობები. შეუფასებელია!

ბედნიერი თუ არ ხარ, ეს სულაც არ ნიშნავს იმას, რომ ცხოვრებამ აზრი დაკარგა.
პირიქით, ეს იმის მიზეზია, რომ ბედნიერების ძიება დაიწყო. ბოლოს და ბოლოს, ამით არ იწყება და არ მთავრდება სამყარო. ისიც ბედნიერებაა, ახალი დღე რომ გათენდება და ხვდები, რომ შენი არსებობა 1 დღით გახანგრძლივდა. ისიც ბედნიერებაა, რომ არაფერი გტკივა და დამოუკიდებლად ახერხებ გადაადგილებას. ისიც ბედნიერებაა, რომ გაქვს მხედველობა და შეგიძლია, დაინახო ყველაფერი, კარგიც და ცუდიც. ისიც ბედნიერებაა, რომ გაქვს სმენა და შეგიძლია, ისმენდე საყვარელ მუსიკას, ადამიანების ხმებს, გამთენიისას ჩიტების ჟღურტულს, ზღვის ხმაურს... ისიც ბედნიერებაა, რომ გაქვს მეტყველების უნარი და მეტ-ნაკლებად ახერხებ სხვებისთვის იმის გაზიარებას, რაც გაწუხებს ან გიხარია. ისიც ბედნიერებაა, რომ ერთი ქრომოსომა არ დაგაკლდა და მეტ-ნაკლებად სრულფასოვნად აზროვნებ.
ისიც ბედნიერებაა, რომ მიუხედავად იმისა, რომ შენს ქვეყანაში საშინელება დატრიალდა, მაინც გაქვს იმედი, რომ ყველაფერი უკეთესობისკენ შეიცვლება. ისიც ბედნიერებაა, რომ არსებობენ ადამიანები, რომლებსაც უყვარხარ და შენზე ზრუნავენ. ბედნიერებაა, როცა ვიღაცას სჭირდები და ვიღაცა გჭირდება. კიდევ უამრავი რამის ჩამოთვლა შემიძლია, მაგრამ ესეც საკმარისია. ახლა, როცა ამ ნაწერს ვუყურებ, ვხვდები, რომ ძალიან ბედნიერი ვყოფილვარ :)

ძალიან მსიამოვნებს დღევანდელი ამინდი. ცოტა ხანში სახლში მივდივარ და დასველებას ვერ ავცდები :) წეღან ვფიქრობდი, რომ ბოტები მჭირდება. ბავშვობის მერე აღარ მქონია. არადა, ასეთ ამინდში ზედგამოჭრილია. ჰოდა, გადავწყვიტე, აუცილებლად შევიძინო.

მიყვარს წვიმა :)
ის დღე მახსენდება, ჩვენ რომ ვსეირნობდით და გაგვიწვიმდა.
სკოლის ეზოში შევედით, სადაც ხის მორები ეწყო. იქ დავსხედით და კალთაში გეჯექი. ერთმანეთს ვკოცნიდით და თან გვაწვიმდა... ძალიან კარგად ვგრძნობდით თავს ორივე.
ვერ ვგრძნობდით ვერც სისველეს, ვერც სიგრილეს. მხოლოდ ერთმანეთი გვახსოვდა.
მინდა ისევ ისე იყოს ყველაფერი... ძალიან მინდა.

მიუხედავად გუშინდელი განწყობისა, ახლა ბევრად უკეთესად ვარ.
ამაში ბევრი ადმიანის წვლილია. როგორც კი ცხვირი ჩამოვუშვი, იმდენი
გამამხნევებელი სიტყვა და ქცევა წამოვიდა ჩემი მისამართით, რომ მომენტალურად გამომიყვანა მდგომარეობიდან. მინდა, ყველას მადლობა გითხრათ!
ასეთ მომენტებში თანადგომას ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს.
ეს არის სტიმული, გავაგრძელო ცხოვრება და თავი მაღლა ავწიო.
ვეცდები, ყოველთვის გვერდში ამოგიდგეთ, ჭირშიც და ლხინშიც :)

არაფერი მეტყობა, მაგრამ ცუდად ვარ. სხვა ვერაფერს შემატყობს. ისედაც არასოდეს მიყვარდა სხვების ჩემი პრობლემებით შეწუხება და ახლაც ზედმეტად მიმაჩნია.
მეგობრებმა კი იციან მიზეზი, მაგრამ მათაც თითქმის არ ველაპარაკები ამ თემაზე. საკუთარი თავის შველა ჩემით გადავწყვიტე. ძნელია.
ასე მგონია, რომ სადღაც ჰაერში ვარ გამოკიდებული, ცას და მიწას შორის. იქნებ მე ვარ უმადური და ვერ ვკმაყოფილდები იმით, რაც მაქვს? მყავს მშვენიერი ოჯახი, კარგი მეგობრები, ნორმალური სამსახური, მაგრამ ის, ვინც ყველაზე მეტად მჭირდება, არაა ჩემს გვერდით. მიზეზი გაუგებარია. წვრილმანის გამო დავშორდით. ვფიქრობ, უბრალოდ საბაბი იყო. ერთადერთხელ ვილაპარაკეთ ამ თემაზე. მაინც ვერაფერი გავიგე და ახლა აღარც ვეკითხები. ალბათ არ უნდა და მორჩა. ძალით კიდევ არასოდეს არაფერი გამოდის და მეთვითონ არ მენდომება. ყოველთვის იმას ვცდილობ, ვიყო თავისუფალი და ის ადამიანიც თავისუფლად გრძნობდეს თავს, ვინც მომწონს ან მიყვარს. ძალიან გულწრფელი ვარ ხოლმე. თითქოს ყველაფერს ვაკეთებ იმისთვის, რომ ურთიერთობა კარგად განვითარდეს, მაგრამ საბოლოოდ ყველაფერი ინგრევა. ჯერაც არ დამიკარგავს სიყვარულის უნარი, ჯერაც შემიძლია, გავუმკლავდე გულისტკენას და ტკივილს, მაგრამ დავიღალე, გამოვიფიტე... ზოგჯერ ასე მგონია, შინაგანად დავბერდი-მეთქი. იმედიც მეწურება თანდათანობით. იმის რწმენა მეკარგება, რომ ოდესმე მეც მეღირსება შედარებით ხანგრძლივი და უღრუბლო ბედნიერება.
რომ იცოდე, რაც ჩემს გულში ხდება, ნეტა როგორ მოიქცეოდი? ფეხებზე გეკიდებოდა თუ სიბრალულის გრძნობა გაგიჩნდებოდა? იქნებ სინანულისაც? არ ვიცი. ახლა ჩვენს ურთიერთობას ”მეგობრობა” ჰქვია. ამ ერთი თვის მანძილზე ერთხელაც არ მოგნატრებია ჩემი კოცნა? ძალიან ხშირად ვხვდებით ერთმანეთს და ნუთუ არცერთხელ არ მოგდომებია, ჩამხუტებოდი? რამდენჯერმე ხელი ჩამკიდე, ერთი-ორჯერ ხელი გადამხვიე, მაგრამ სულ ეს იყო.
მენატრები. გიყურებ, გესაუბრები, ჩემს გვერდითაც ზიხარ, მაგრამ მაინც მენატრები. ძალიან მენატრები!!!!!!!!

დილიდან ქარი ქრის და მთელი ქალაქი მტვრითაა სავსე.
კვირადღე გამოძინების, დასვენების და უსაქმობის დღეა.
მე მაინც ვერ მოვახერხე გამოძინება, დილას საქმეზე წავედი.
დღეს ბებიას გარდაცვალებიდან 1 წელი შესრულდა...
ცოტა ხანში სასაფლაოზე მივდივართ. ჯერაც ვერ ვაცნობიერებ, რომ ბებია
აღარ არის. ამ დროის მანძილზე ბევრჯერ დამესიზმრა, მისი ხმა ხშირად მახსენდება
და ბევრ რამეზე მწყდება გული.

უკმაყოფილო ვარ იმ ცხოვრებით, რაც ახლა მაქვს. ვნანობ იმას, რომ ბევრი შესაძლებლობა არ გამოვიყენე. საკუთარ თავს არ შევეწინააღმდეგე მაშინ, როცა არასწორად ვიქცეოდი. ვერ დავძლიე სიზარმაცე, რომელიც ყველაფერში ხელს მიშლიდა. არადა, სკოლაში ბეჯითი მოსწავლე ვიყავი. მაშინ ყველას ეგონა, რომ მუდმივად ასეთად დავრჩებოდი. ინსტიტუტში გავზარმაცდი. პირველ და მეორე კურსზე კიდევ არა მიშავდა, მაგრამ მერე ავუშვი. უბრალოდ ფეხებზე დავიკიდე სწავლა. ეს მარტო ჩემი ბრალი არ ყოფილა. ძალიან მოუწესრიგებელი სასწავლო პროცესი გვქონდა, ფაქტიურად ექსპერიმენტები ტარდებოდა ჩვენს ჯგუფზე. ისეთი სალექციო კურსები იკითხებოდა, რომელიც არასოდეს წაუკითხავთ ჩვენამდე და ზოგი მას მერეც აღარავისთვის წაუკითხავთ :D მოკლედ, ბევრი რომ არ გავაგრძელო, უამრავი სხვა ფაქტორი არსებობდა, რომელმაც სწავლის სურვილი დამიქვეითა და თითქმის ჩამიკლა კიდეც. ერთი რამ დარწმუნებით შემიძლია ვთქვა: უმაღლესი განათლების სისტემა საქართველოში ძალიან სუსტია და თითქმის ყველანაირ ენთუზიაზმს კლავს სწავლას მოწყურებულ ახალგაზრდებში :D
ამ თემაზე საუბარს მოვრჩები. ჰოდა, ბევრ რამეს ვნანობ-მეთქი. არ მინდა, უშედეგო იყოს ეს სინანული. მთელი ჩემი ნებისყოფა უნდა მოვიკრიბო და ამ სამ საკითხს თავი უნდა მოვაბა: ინგლისურის და ფოტოგრაფიის კურსებზე მივიდე, მანქანის ტარება ვისწავლო. პროგრამა მინიმუმი შეგდენილია. მისი შესრულების შემთხვევაში შემდეგი ინსტრუქციებიც მექნება.

ბოლო ერთი თვის მოვლენებმა ძალიან გადამღალა. გარშემო საშინელი დაძაბულობა იყო. ხალხი სრულ ისტერიაში და სასოწარკვეთაში ჩავარდა. მერე რაღაც კონცერტებით და ტაშ-ფანდურით თვალებში ნაცარი მოგვაყარეს, დაგვაჯერეს, რომ მთელი მსოფლიო ჩვენს გვერდით დგას და არავის მისცემს ჩვენი დაჩაგვრის უფლებას. მეზიზღება პოლიტიკა და ყველა ის ბინძური ინტრიგა, რაც მას ახლავს. მეზიზღება ყველანაირი ომი! მეზიზღება პოლიტიკოსები, რომლებიც მაღალფარდოვანი სიტყვებით ხალხის გაბრუებას ცდილობენ და სინამდვილეში საკუთარ ტყავზე და ტრაკზე ზრუნავენ. მეზიზღება ის მდგომარეობა, რომელშიც საქართველო ჩავარდა. მეზიზღება ის ფსევდოპატრიოტიზმი და მილიტარისტული სულისკვეთება, რომლის გამოც ამდენი ადამიანი დაიღუპა და სამწუხაროდ კიდევ დაიღუპება.
მინდა, ვიცხოვრო საქართველოში და არ მაიძულონ სხვაგან გაქცევა. მინდა, თავი ადამიანად ვიგრძნო და ვიცოდე, რომ დაცული ვარ და ჩემი აზრი რაღაცას წარმოადგენს. ჯერ-ჯერობით ძალიან პესიმისტურად ვუყურებ ჩვენს მომავალს. თითქოს არ არსებობს საყრდენი და აქ, უპირველეს ყოვლისა, მორალურ-ფასეულობით საყრდენს ვგულისხმობ.

პრინციპში, ყველაფერი ნორმალურადაა, მაგრამ მაინც უკმაყოფილო ვარ რაღაცეებით. როგორც საკუთარ თავში, ისე ჩემს გარშემოც.
ხვალ ორშაბათია და ცოტა მეზარება დილას ადგომა, სამსახურში წასვლა და ა.შ. თუმცა მეორე მხრიდან რომ ვუყურებ, მიხარია, რომ ვმუშაობ და მწყობრში ვარ :)
ახლა წერის ხასიათზე არ ვარ და სჯობს, წავიდე და დავიძინო.
როცა რამე საინტერესო მოხდება, მოვალ და გაგიზიარებთ :)

ვგრძნობ, როგორ ვდუღვარ შინაგანად. სიცხე არ მაქვს.
ყველაფერი ფუთფუთებს და ბორგავს. სრული ქაოსია.
ასე მგონია, მთელი უნივერსი ჩემს შიგნითაა მოქცეული.
უამრავი გზააბნეული ნაწილაკი, რომელიც უგზო-უკვლოდ მოძრაობს.
არ ვარ ღმერთი, რომ ერთი ხელის დაქნევით ყველაფერი მოვაწესრიგო
და თავის კალაპოტს დავუბრუნო.
თავისითაც დალაგდებიან, მაგრამ არ ვიცი, როგორ პოზიციებს დაიჭერენ.
უსიამოვნო შეგრძნებაა, მაგრამ არის ერთი პლიუსი - ვგრძნობ, რომ ვარსებობ.
ეს ქაოსი ჩემში იმდენად შეგრძნებადია, რომ ჩემს არსებობას ასი პროცენტით ადასტურებს.

ძალიან მეძინება. ხვალ სამსახურიდან კიდევ დავწერ რაღაცეებს.
დროებით :)

თინეიჯერობის პერიოდიდან მოყოლებული, სულ მინდა, ვიმოგზაურო.
ნაწილობრივ გამომივიდა. 1 წელი გერმანიაში ვცხოვრობდი და იქ ყოფნის მანძილზე
ქვეყნის შიგნითაც ბევრი ვიხეტიალე და ევროპის 6 ქვეყანაშიც ვიყავი.
თუმცა ეს მაინც დაგეგმილი ტურები იყო, მე კი სპონტანურობა მირჩევნია.
ზოგჯერ, როცა ცუდ ხასიათზე ვიყავი და არავის დანახვა არ მინდოდა, წარმოვიდგენდი, რომ ჩემი მანქანა მყავდა. ჰოდა, ამ მანქანაში ვალაგებდი ბარგი-ბარხანას და წავიდოდი სამოგზაუროდ. სრულიად მარტო. ფულიც საჭირო კომპონენტი იყო, რაღა თქმა უნდა.
ახლაც წამომივლის ხოლმე ხეტიალის სურვილი, მაგრამ არაფერს ვაკეთებ მისთვის
ხორცის შესასხმელად. ყოფითი პრობლემები აქაც უაზროდ გამოეჩხირება ხოლმე:
ხელფასის არასაკმარისი ოდენობა, დამოუკიდებლობის დაბალი ხარისხი, სხვადასხვა რისკები და რაც მთავარია, 1 ან რამდენიმე ჩემი ჭკუის ადამიანი.
და მაინც, მჯერა, რომ ოდესმე და იმედია, არა ღრმა სიბერეში, ამ ყველაფერს რეალობად ვაქცევ. შეგიძლიათ, შემომიერთდეთ :) როგორც კი ხელფასი გამეზრდება საიმისოდ, რომ ცოტ-ცოტა გადავდო, ფულის შეგროვებას დავიწყებ.

პ.ს. ამდენ რაღაცას ვგეგმავ და ის ანდაზა გამახსენდა: კაცი ბჭობდა, ღმერთი იცინოდაო. მაინც იმედი მაქვს, ღმერთი ამ შემთხვევაში მაინც დარჩება მოწოდების სიმაღლეზე და სერიოზულ გამომეტყველებას მედგრად შეინარჩუნებს :D

დიდი ხანია, აღარაფერი დამიწერია. ამასობაში ძალიან ბევრი რამ მოხდა.
ომზე არაფრის თქმა არ მინდა, უკვე ყველაფერი ითქვა.
უბრალოდ იმას ვიტყვი, რომ ყველანაირი ომი მეზიზღება და ყოველთვის წინააღმდეგი ვიქნები.

ჩემშიც არეულობა იყო, მაგრამ სტატუს ქვო ნელ-ნელა დგება.
მიკვირს, როგორ ვახერხებ ამდენი რაღაცის გადახარშვას და ხალისის შენარჩუნებას.
სადამდე მეყოფა ეს რესურსები, არ ვიცი და ახლა არც მაინტერესებს.

დავბრუნდები. როცა წერა ამიტანს, ისევ მოვალ :D

Ich vermisse dich so dolle... Du bist mein Teil.
Ohne Dich bin ich traurig und einsam.
Ich weiss gar nichts davon, was uns wartet, aber ich hoffe, dass wir noch lange zusammen bleiben und unsere Beziehung noch staerker und tiefer wird.
Ich hab' Dich lieb :)

წეღან დედაჩემმა იოგას წიგნები მაჩუქა. მოსკოვიდან წიგნები გამოიწერა და თურმე ესენიც შეუკვეთავს სპეციალურად ჩემთვის :) ძალიან გამიხარდა :)
ადრე, ღრმა ბავშვობაში და თინეიჯერობაში, აქტიურად ვვარჯიშობდი ხოლმე იოგას და ძალიან მსიამოვნებდა. ბოლო წლებში თანდათან საერთოდ შევეშვი და საშინლად მწყდებოდა გული. ჰოდა ახლა დედას ნაჩუქარმა წიგნებმა მეტი სტიმული მომცა ვარჯიშის დასაწყებად. ისედაც დიდი ხანია, იდეის და გეგმის დონეზე მინდოდა, მაგრამ ვერასოდეს შევძელი თავის მობმა.
ვნახოთ, რა გამომივა :)

წესით მოწყენილი უნდა ვიყო, ცხვირჩამოშვებული ვიჯდე და შენზე ვფიქრობდე.
შენზე კი ვფიქრობ, მაგრამ ბედნიერი ვარ :)
მანძილი და დრო ზოგჯერ მნიშვნელობას კარგავს.
ალბათ ჩემთვისაც გადალახა ეს ყველაფერი ჩვენს შორის არსებულმა.
ჰო, ის არსებობს, ცოცხლობს და ვითარდება.
ვიცი, რომ აზრი არა აქვს ზედმეტ ფიქრს, მომავლის განჭვრეტის მცდელობას.
საკმარისია, იმით ვიყო ბედნიერი, რაც ახლა, ამწუთას მაქვს. ჰოდა, ვარ კიდეც :)
მშვიდად ვარ. არავითარი ფორიაქი, ნერვიულობა და შფოთვა.
მთავარია, რომ შენ ხარ, არსებობ, სუნთქავ, სიცოცხლე გიხარია,
თავისუფალი ხარ და ბედნიერი. მიყვარხარ!

ყოველთვის ვერ იტყვი იმას, რაც გინდა.
ყოველთვის ვერ გააკეთებ იმას, რაც გსურს.
ყოველთვის ვერ იქნები იქ, სადაც გულით გინდა ყოფნა.
ყოველთვის ვერ იფიქრებ საკუთარ თავზე.
ყოველთვის ვერ იქნები ბედნიერი.
ყოველთვის ვერ იქნები დამოუკიდებელი.
ყოველთვის ვერ იქნები მარტო.
ყოველთვის ვერ იქნები ახალგაზრდა.
ყოველთვის ვერ იქნები ის, ვინც გინდა რომ იყო.
ყოველთვის ვერ იქნები ყველასთვის საყვარელი.
ყოველთვის ვერ იქნები გულწრფელი.
ყოველთვის ვერ დაინახავ შენსკენ მომართულ ყურადღებას.
ყოველთვის ვერ იქნები პრინციპული.
ყოველთვის ვერ იქნები ერთგული.
ყოველთვის ვერ შეასრულებ საკუთარ სიტყვას.
ყოველთვის ვერ გამოხატავ საკუთარ თავს.
ყოველთვის ვერ იტყვი უარს ცდუნებაზე.
ყოველთვის ვერ დაიკიდებ ყველას და ყველაფერს.
ყოველთვის ვერ ეყვარები იმას, ვისაც ახლა უყვარხარ.
ყოველთვის ვერ იქნები კარგი მეგობარი.
ყოველთვის ვერ გაიღიმებ.
ყოველთვის ვერ გეტკინება.
ყოველთვის ვერ აჯობებ საკუთარ თავს.
ყოველთვის ვერ იქნები ძლიერი.
ყოველთვის ვერ გააკეთებ სწორ არჩევანს.
ყოველთვის ვერ იქნები კმაყოფილი საკუთარი თავით.
ყოველთვის ვერ გექნება რაღაცის გამოსწორების შანსი.
ყოველთვის ვერ მოასწრებ ყველაფერს.
ყოველთვის ვერ იფიქრებ.
ყოველთვის ვერ.................................................

ახლა სამსახურში ვარ და არაფერი მაქვს გასაკეთებელი. ჰოდა ამიტომ ჩავუჯექი ბლოგებს
და ჩემს სიაში ახალი ლინკებიც ჩავსვი.
ბევრი საინტერესო ბლოგია და თანდათან ყველას უნდა გავეცნო.
ძალიან მინდა, უფრო აქტიური ბლოგერი გავხდე და დიზაინიც გავაუმჯობესო.
ნელ-ნელა, ნაბიჯ-ნაბიჯ ყველაფერი გამოვა :)

ბლოგამდე ვეღარ მოვაღწიე. ეს დღეები ძალიან გაბრუებული ვარ სიცხისგან და საღამოობით ვითიშები ხოლმე. იმ დღეს 7-ზე მოვედი სამსახურიდან, ცოტა დავისვენე, ვჭამე და 9-ს წუთებზე წამოვწექი. ერთი საათით ვაპირებდი წაძინებას, მაგრამ საბოლოოდ დილის 10-ის ნახევრამდე მეძინა.

ბოლო ხანებში ბევრი საინტერესო ბლოგი აღმოვაჩინე და ეს დღეები სამსახურიდან ვკითხულობდი ხოლმე. ერთ რაღაცას მივხვდი - მსიამოვნებს დეპრესიული, სევდიანი, მელანქოლიური და "გრუზი" ნაწერების კითხვა. ისინი უფრო მეტად ახდენს შთაბეჭდილებას, ვიდრე მხიარული პოსტები.

მოკითხვა სამალიოტის მაჩვისგან :)))

ჩემთან ყველაფერი კარგადაა. არის რუტინული ელემენტები - მაგ. სამსახური, მაგრამ საბოლოო ჯამში დღე არასოდეს გამოდის ერთფეროვანი. პოზიტივის ნიშნული ჯერაც მაღლაა და ალბათ ეს ყველაზე მნიშვნელოვანია. ჰო, ამაში ერთ ადამიანს მიუძღვის წვლილი :)

თითქოს ისე აღარ მეწერინება, მაგრამ როცა მომივლის, მოვალ ხოლმე.
მინდა, ყველაფერი კარგად იყოს თქვენთან და ჩემთან :)
ასეც იქნება, ვიცი!

ტბა, პარკი, დილა, ველოსიპედი, ძაღლი, სრული იდილია და ჰარმონია ბუნებასთან...სიამოვნებით გავუცვლიდი ადგილს ამ ბედნიერ ადამიანს.

ვეღარ შევდივარ ჩემს მეორე ბლოგზე - http://www.meguna.log.ge/ და გადავწყვიტე, აქ გადმომეტანა ყველა იქაური პოსტი. ამიერიდან აქ იქნება ჩემი საბუდარი :) მადლობა ყველას, ვინც შემოდიხართ და გაინტერესებთ, როგორ ვარ და რას ვფიქრობ :)

გუშინ ჩამოვედი ბათუმიდან. სულ ოთხიოდე დღე გავატარე იქ, მაგრამ ძალიან ბევრი დადებითი შთაბეჭდილება გამომყვა. ქალაქში თითქმის არავინ იყო. მხოლოდ ბათუმელები და რამდენიმე ათეული ტურისტი. ირგვლივ სიმშვიდე სუფევდა, რაც წარმოუდგნელია თბილისში. გარშემო ყველაფერი მწვანეა. უამრავი ყვავილი, სუფთა ჰაერი, თავისუფლების შეგრძნება, უდარდელობა, თითქმის იდილიური ატმოსფერო. მე მიყვარს ბათუმი! უამრავი ფოტო გადავიღე, მაგრამ ეს ყველაზე კარგი გამოვიდა. როცა ვუყურებ, ისევ მიბრუნდება იმ დღეების ემოცია.